(ur. 1901, zm. 1981), prymas Polski. Absolwent Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Od 1930 profesor prawa kanonicznego i socjologii w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku. Podczas wojny kapelan Armii Krajowej. Od 1945 kanonik włocławski i rektor seminarium we Włocławku, 1946-1948 biskup lubelski. Od października 1948
arcybiskup gnieźnieński i warszawski, prymas Polski, od 1953 kardynał. Dążył do uregulowania stosunków Kościół-państwo.
Aresztowany w 1953, internowany w Rywałdzie, Stoczku, Prudniku i Komańczy - zwolniony w październiku 1956. Zainicjował ruch odnowy duchowej społeczeństwa polskiego. W połowie lat 60. wraz z Episkopatem Polski zwrócił się do biskupów niemieckich z gestem pojednania narodów polskiego i niemieckiego. Uczestniczył w pracach soboru watykańskiego II. Odegrał znaczącą rolę w wyborze
na tron papieski kardynała Karola Wojtyły.
klp.pl