Równość litewskiej i polskiej strony podkreślono poprzez poszerzenie przywilejów polskiej szlachty o katolickich litewskich bojarów (przyjęcie 50 rodów bojarskich do polskich herbów szlacheckich). Od chwili unii w Horodle część polska nowego organizmu państwowego nazywano Koroną, zaś litewską – Wielkim Księstwem Litewskim. Państwa te utrzymały odrębny ustrój, system administracyjny, wojskowy i skarbowy. Wybór władców obu państw miał być wzajemnie uzgadniany. Unia umożliwiała wspólną politykę wobec ziem ruskich, a także Zakonu Krzyżackiego.