Powstanie kościuszkowskie i trzeci rozbiór Polski

W czerwcu na wieść o klęskach wojsk powstańczych nastroje w Warszawie uległy dalszej radykalizacji - 28 czerwca lud powiesił bez sądu na Rynku Starego Miasta kilku uwięzionych targowiczan oraz osoby podejrzane o szpiegostwo (szubienice stanęły w różnych częściach stolicy). Kościuszko podejrzewając, że inspiratorami tych wydarzeń byli wrogowie powstania zarządził surowe represje, aresztowania, a także przymusowy pobór do wojska (klub jakobinów przestał istnieć), zorganizowana została także silna policja bezpieczeństwa. Na początku lipca Kościuszko stoczył bitwę na przedpolach Warszawy, by opóźnić ofensywę wrogów i przygotować miasto do obrony.

Dzięki sprawnemu zarządzaniu naczelnika, fortyfikacji Warszawy przez jej ludność, rekwizycjom zboża, nadzwyczajnym podatkom oraz ofiarności całego społeczeństwa udało się przez około dwa miesiące obronić miasto przed 25 tysięczną armią pruską i kilkunastotysięczną armią rosyjskiego generała Iwana Fersena. 6 września wojska pruskie wycofały się nad Bzurę, zaś Rosjanie nad Pilicę. Armię pruską do wycofania spod Warszawy zmusił wybuch powstania w Wielkopolsce, na pomoc któremu wyruszył trzytysięczny oddział generała Jana Henryka Dąbrowskiego. Dowódca zdobył Bydgoszcz, Świecie, a następnie wkroczył na Pomorze, zmuszając prusaków do powstrzymania ofensywy i zajęcia kwater zimowych. Z kolei powstanie na Litwie w sierpniu 1794 roku uległo ofensywie rosyjskiej. 12 sierpnia zostało zajęte Wilno, a armia polska wycofała się na Podlasie. Niebezpieczeństwo przyszło także ze wschodu. Na Ukrainę wkroczył trzynastotysięczny korpus Aleksandra Suworowa, który pod Krupczycami i Terespolem rozbił wojska generała Karola Sierakowskiego i ruszył w stronę Warszawy, by połączyć się z korpusem Fersena. Sytuację tę pragnął wykorzystać naczelnik powstania, by nie dopuścić do połączenia wojsk nieprzyjaciela. 10 października pod Maciejowicami doszło do konfrontacji wojska Fersena z korpusem Sierakowskiego dowodzonym przez naczelnika.

Z powodu opóźnienia korpusu Adama Ponińskiego, który miał mu przyjść z pomocą, Polacy ulegli przeważającej sile wroga. Kościuszko odniósł poważne rany i dostał się do niewoli. Kolejny naczelnik - Tomasz Wawrzecki, ani rzeczywisty dowódca wojsk Józef Zajączek nie mogli uratować powstania.

strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 -

Dowiedz się więcej

1 Rewolucja 1905-1907 w Królestwie Polskim
2 Podwójna elekcja 1733 roku i wojna sukcesyjna polska
3 Konstytucje polskie w okresie międzywojennym

Komentarze
artykuł / utwór: Powstanie kościuszkowskie i trzeci rozbiór Polski

Dodaj komentarz (komentarz może pojawić się w serwisie z opóźnieniem)

Imię:
E-mail:
Tytuł:
Komentarz:

Historia Polski / Powstanie kościuszkowskie i trzeci rozbiór Polski