August II swoje panowanie rozpoczyna od próby zdobycia Mołdawii, jednak w wyniku braku współpracy między wojskami saskimi i polskimi nie udaje się zrealizować planu. Na mocy pokoju w Karłowicach zawartego w 1699 roku Polska odzyskuje Ukrainę oraz Podole z Kamieńcem. W związku z planami zmuszenia Kozaków do pracy pańszczyźnianej na Ukrainie wybucha powstanie pod kierownictwem przywódcy kozackiej milicji - Semena Paleja. Ponad dwa lata stara się od przeciwstawić decyzji sejmu polskiego o likwidacji kozackiej milicji. W 1702 roku do buntowników przyłączają się masy chłopskie występujące przeciw polskiej szlachcie, a powstanie rozszerza się na Wołyń. Zamieszki zostały stłumione dzięki wkroczeniu na Ukrainę wojsk rosyjskich w ramach przymierza podczas wojny północnej, jednak nie kończą one zamieszek na tych terenach (ponowne wystąpienie ludności ukraińskiej w latach 1712-1714). Nowemu władcy nie udaje się także wzmocnić swojej władzy monarszej i przeprowadzić reform ustrojowych - szlachta polska skutecznie żąda wycofania armii saskiej ze swego terytorium. W związku z klęską polityki antytureckiej August II włącza się w konflikt o dominium Maris Baltici, zawierając sojusz z Danią (odzyskanie utraconej Skanii), Rosją (dojście do Bałtyku) i Brandenburgią przeciw słabnącej Szwecji (Liga Północna). Dąży do uzyskania dziedzicznego księstwa w Inflantach oraz budowy absolutyzmu Wettinów w Saksonii i Polsce, co w przyszłości miało mu zapewnić koronę cesarską.
W lutym 1700 roku August II atakuje wojskami saskimi Szwecję. Brak zgody polskiej szlachty na wojnę wzbudza jej silny opór, prowadząc do wybuchu wojny domowej na Litwie, będącej wynikiem wzrostu znaczenia magnaterii. Sapiehowie nie uznają władzy Wettina, szukają pomocy u Szwedów, zaś ich przeciwnicy (Radziwiłłowie, Pacowie, Ogińscy) w Rosji. Wojska Sapiehów zostały rozbite w bitwie pod Olkienikami, a zwycięscy magnaci rozpoczynają walkę o spadek po nich.
Król Szwecji Karol XII w 1700 roku uderza na PolskÄ™, zajmujÄ…c główne miasta Korony, a podziaÅ‚ polskiej szlachty zapoczÄ…tkowany na Litwie obejmuje całą RzeczpospolitÄ…, która staje siÄ™ głównÄ… arenÄ… dziaÅ‚aÅ„ zbrojnych tego etapu wojny północnej. KorzystajÄ…ce z osÅ‚abienia Polski i dogodnej miÄ™dzynarodowej sytuacji paÅ„stwo brandenbursko-pruskie uzyskuje koronÄ™ – w 1701 roku na króla Prus zostaje koronowany Fryderyk I.
Przeciwnicy saskiego elektora zawiązują konfederację generalną w Warszawie w 1704 roku, postanawiają o detronizacji Augusta II, zaś na nowego władcę wybierają Stanisława Leszczyńskiego. Podpisany ze Szwecją w Warszawie traktat sojuszniczy w 1705 roku podporządkowywał cały kraj Karolowi XII, ponadto oddawał mu Kurlandię i nakazywał zrzeczenia się pretensji do Inflant. Po stronie Augusta II opowiedziały się liczne lokalne konfederacje, wraz z generalną zawiązaną w Sandomierzu, która w 1704 roku podpisała traktat sojuszniczy w Narwie z Rosją (zapoczątkowało to uzależnienie przez kolejne dziesięciolecia Polski od carów). Około 40 tysięczne oddziały konfederatów stanęły po stronie Rosji w walce z Karolem XII i Stanisławem Leszczyńskim. Okupacja Saksonii przez Szwedów spowodowała we wrześniu 1706 roku abdykację Augusta II w Rzeczpospolitej (konfederaci sandomierscy ogłosili bezkrólewie) i koronację Stanisława Leszczyńskiego.
Działania zbrojne w 1709 roku toczyły się na terytorium Rzeczpospolitej. Szwedzi ponoszą klęskę z Rosją w bitwie pod Płotawą w 1709 roku. Co spowodowało rozbicie proszwedzkiego stronnictwa i ucieczkę Leszczyńskiego za granicę. Z kolei na tron w Warszawie Augusta II przywrócili w 1710 roku Rosjanie. August II nie wykorzystuje kompromisowego nastawienia szlachty polskiej, gotowej poprzeć reformy ustrojowe. Wraz z carem i elektorem brandenburskim planuje nawet rozbiór kraju, jednak Piotr I nie chce umocnienia Wettinów w Polsce.
W 1713 roku August II, pragnÄ…c ostatecznego rozprawienia siÄ™ z antykrólewskÄ… opozycjÄ… wkracza na czele wojsk saskich do Polski. Przeciwko niemu, a także próbujÄ…cym prowadzić wÅ‚asnÄ… politykÄ™ magnatom zawiÄ…zuje siÄ™ w 1715 roku konfederacja generalna w Tarnogrodzie pod przewodnictwem StanisÅ‚awa Ledóchowskiego. O losach wojny domowej decyduje Piotr I. Traktat „pacyfikacyjny” zainspirowany przez cara zostaje przyjÄ™ty na jednodniowym sejmie warszawskim 1 lutego 1917 roku. W obawie przed zerwaniem nie pozwolono nikomu zabrać gÅ‚osu, dlatego sejm ten nazwano „sejmem niemym”.
Reformy „sejmu niemego”
„Sejm niemy” umacniaÅ‚ zasadnicze elementy ustroju Rzeczpospolitej, powodujÄ…c, że w latach kolejnych nie byÅ‚o szans na naprawÄ™ i wzmocnienie kraju w zbrojÄ…cej siÄ™ i absolutystycznej Europie. Na sejmie uchwalono konstytucjÄ™ przewidujÄ…cÄ… ograniczone reformy. Wojska saskie zostaÅ‚y zmuszone do opuszczenia polskich terenów, a o losach paÅ„stwa polskiego miaÅ‚a decydować wyłącznie rodzima szlachta. Polacy nie mieli prawa ingerować w sprawy saskie, zaÅ› ministrowie sascy w sprawy Rzeczpospolitej – zwiÄ…zek miaÅ‚ opierać siÄ™ wyłącznie na unii personalnej. Król zgodziÅ‚ siÄ™ na nie wszczynanie wojen bez zgody sejmu, a także na zakaz sprawowania urzÄ™dów przez cudzoziemców i dysydentów.
Ukrócona została samowola hetmanów - zakaz prowadzenia polityki zagranicznej, odebranie kompetencji skarbowych, zakaz wykorzystywania wojska do celów prywatnych. Wojska tzw. cudzoziemskiego autoramentu wyłączono spod kompetencji hetmanów i przekazano pod dowództwo feldmarszałka saskiego Flemminga. Na sejmie ograniczono samodzielność sejmików, a także zwyczajowe kompetencje senatu.
Przewidywano wprowadzenie staÅ‚ych podatków na armiÄ™ – w Koronie pogłównego, na Litwie podymnego - która miaÅ‚a liczyć 24 tysiÄ…ce żoÅ‚nierzy (w praktyce liczyÅ‚a 12 tysiÄ™cy). ByÅ‚o to bardzo niewiele w porównaniu z liczebnoÅ›ciÄ… armii sÄ…siadów Polski w pierwszej poÅ‚owie XVIII wieku – Rosji (330 tys.), Prus i Austrii (po ok. 140 tys.).
Po zakoÅ„czeniu obrad „sejmu niemego” i zakoÅ„czeniu konfederacji tarnogrodzkiej lata pokoju umożliwiÅ‚y powolnÄ… odbudowÄ™ gospodarki, koÅ„czÄ…c okres wyniszczajÄ…cych wojen wewnÄ™trznych i zewnÄ™trznych.
Minister Andrzej Osterman* do cara Piotra I o możliwości ingerencji w Polsce Jestem zdania, że i my powinniśmy postarać się zawczasu nie tylko zerwać jak najprędzej sejm grodzieński, ale też pod ręką wzniecić przeciwko królowi jakąś nową konfederację, nie żałując na to trudu ani pieniędzy. Taka konfederacja zawsze będzie użyteczna dla celów J. Carskiej Mości, chociażby tutaj pokój nie doszedł do skutku, gdyż: 1-o pod tym pretekstem J.C. Mość może zawsze trzymać w Polsce swe wojska, 2-o za pomocą konfederacji zmusi się króla Augusta, by ostrożniej i nie tak publicznie przeciwko nam występował, 3-o póki wojska nasze będą w Polsce, cesarz także namyśli się dziesięć razy, nim przedsięweźmie coś przeciwko J.C. Mości; 4-o króla pruskiego tym łatwiej będzie utrzymać w sferze naszych interesów, 5-o dzięki konfederacji J.C. Mość zawsze mocno stać będzie w Polsce i obie strony będą musiały postępować według jego woli [...]. Powodów do konfederacji jest pod dostatkiem: że król August chce tron zapewnić synowi, że dąży do samowładztwa, że stara się podnieść Turków przeciwko J.C. Mości, a tym samym przeciwko Polsce, aby tymczasem spełnić swój zamiar, tj. zgnieść wolność Rzplitej -- to wszystko wystarczy do podbechtania Polski przeciwko królowi. Można by jeszcze dodać, że on obiecał Turkom i cesarzowi pewne cesje terytorialne kosztem Rzeczypospolitej; gdy dodamy do tego pieniądze i poufną zapowiedź protekcji carskiej, sprawa, moim zdaniem, nie napotka wielkich trudności. * Andrzej hrabia Osterman (właściwie Henryk Fryderyk) -- z pochodzenia Niemiec, był w służbie dworu rosyjskiego od 1704 r. |
Ingerencja państw ościennych w wewnętrzne sprawy Rzeczpospolitej
Po zakończeniu wewnętrznych sporów w 1719 roku osłabiona Polska stała się w polityce zagranicznej przedmiotem, a dotyczące jej ustalenia zapadały bez udziału jej przedstawicieli. Już w 1719 roku doszło do zawarcia traktatu antyrosyjskiego podpisanego w Wiedniu przez Saksonię, Austrię i Anglię, który zakładał utrzymanie niezależności Polski. Odpowiedzią na niego był traktat poczdamski pomiędzy Prusami i Rosją, w którym oba państwa zobowiązywały się do utrzymywania dotychczasowego ustroju Rzeczypospolitej.
Kolejne ingerencje paÅ„stw oÅ›ciennych w wewnÄ™trzne sprawy Rzeczpospolitej nastÄ…piÅ‚y w zwiÄ…zku z chorobÄ… i Å›mierciÄ… Augusta II Mocnego. Dyplomacja rosyjska ożywiÅ‚a siÄ™ w zwiÄ…zku z aktywnoÅ›ciÄ… Francji obawiajÄ…cej siÄ™ wzrostu potÄ™gi Rosji (1726 rok – sojusz Petersburga i Wiednia) oraz sukcesów Habsburgów nad TurcjÄ…. Król Francji Ludwik XV zaczÄ…Å‚ popierać na przyszÅ‚ego króla Polski StanisÅ‚awa LeszczyÅ„skiego w 1724 roku, co zaowocowaÅ‚o jego Å›lubem z córkÄ… eks-króla. Takiej decyzji nie popieraÅ‚y Rosja i Austria, dlatego w 1732 roku by nie dopuÅ›cić do wyboru LeszczyÅ„skiego lub do przejÄ™cia korony polskiej przez syna Augusta II Mocnego zawarÅ‚y ukÅ‚ad za poÅ›rednictwem rosyjskiego dyplomaty Karla Gustawa von Löwenwolda. Ich kandydatem byÅ‚ portugalski infant. Do porozumienia paÅ„stwa te wciÄ…gnęły także Prusy, a sojusz trzech dworów, nazywany „traktatem trzech czarnych orłów” zawarty zostaÅ‚ 13 grudnia 1732 roku.
Traktat Löwenwolda z 1732 roku [Trzy mocarstwa postanowiÅ‚y] użyć wszelkich Å›rodków zgodnych z polskÄ… konstytucjÄ…, aby na elekcji wybrano króla, który byÅ‚by w stanie utrzymać pokój i dobre stosunki z sÄ…siadujÄ…cymi paÅ„stwami; doÅ›wiadczenie wykazaÅ‚o, że francuska partia w Polsce wznieca ciÄ…gle niepokoje przeciw cesarzowi i królowi pruskiemu, a równoczeÅ›nie intrygami w Konstantynopolu zagraża Rosji […] W Polsce może powstać stronnictwo popierajÄ…ce StanisÅ‚awa i podburzajÄ…ce do czynów bezprawnych i przeciwnych postanowieniom Rzeczypospolitej [na mocy konstytucji sejmowych LeszczyÅ„ski zostaÅ‚ ogÅ‚oszony banitÄ…, a co za tym idzie nie mógÅ‚ piastować urzÄ™dów] sojusznicy przeto zobowiÄ…zujÄ… siÄ™ w czasie elekcji wystawić na polskich granicach armie, nie w celu narzucenia wyboru siłą orężnÄ…, lecz aby ochraniać polskÄ… wolność od wszelkiego skrÄ™powania ze strony paÅ„stw postronnych. |
Dowiedz się więcej
1 Polityka wewnętrzna Stefana Batorego (1576-1586)
2 Sprawa polska na kongresie wiedeńskim
3 Polityka wewnętrzna Kazimierza Wielkiego
2 Sprawa polska na kongresie wiedeńskim
3 Polityka wewnętrzna Kazimierza Wielkiego
Komentarze
artykuł / utwór: Panowanie Augusta II Mocnego (1697-1733)

include ("../reklama_komentarz.php"); ?>
Dodaj komentarz (komentarz może pojawić się w serwisie z opóźnieniem)
