Wielka wojna 1409-1411

Po śmierci Kazimierza Wielkiego na tron Polski wstępuje Ludwik Węgierski, a następnie jego córka Jadwiga. Jadwiga poślubia władającego pogańską Litwą księcia Władysława Jagiełłę, który zostaje królem Polski. Unia polsko-litewska zagrażała panowaniu Krzyżaków nad Bałtykiem, oznaczała chrzest Litwy, a tym samym odbierała zakonnikom powód do ataków zbrojnych na pogański kraj. Do wybuchu wojny przyczyniło się powstanie ludności przeciw Krzyżakom na Żmudzi (na podstawie umowy z 1404 roku Witold odstąpił Żmudź Krzyżakom), które wybuchło w 1409 roku i pomoc wojsk polsko-litewskich udzielona powstańcom. Z kolei Polacy pragnęli odzyskać utraconą w 1392 roku ziemię dobrzyńską. Zakon wypowiedział Polsce wojnę 6 sierpnia 1409 roku i najechał Kujawy oraz ziemię dobrzyńską. Krzyżacy pozyskali sobie sprzymierzeńca, króla Zygmunta Luksemburskiego, który obiecał uderzyć na Polskę od południa.

Zimą 1409/1410 zarówno Krzyżacy, jak i strona polsko-litewska poświęcili na przygotowania do wojny. Zakonnicy ściągali z całej zachodniej Europy rycerstwo, w celu wzięcia udziału w krucjacie przeciw Polsce i Litwie, zaś Jagiełło zbierał wojska polskie i litewskie, a także zastępy ruskie i tatarskie oraz oddziały lenników (głównie z Mazowsza). Działania zbrojne rozpoczęły się w czerwcu 1410 roku. Początkowo wojska polskie pozorowały marsz na Pomorze. Następnie król polski wojska skoncentrował pod Czerwińskiem, gdzie miały się przeprawić przez Wisłę i połączyć z oddziałami z Wielkiego Księstwa Litewskiego. Połączone armie skierowały się w stronę Malborka. Wielki mistrz skoncentrował swoje wojska pod Świeciem, przewidując atak na Pomorze Gdańskie. Bitwa pod Grunwaldem

Wojska obu stron spotkały się na polach grunwaldzkich 15 lipca 1410 roku. Polsko-litewskie oddziały były bardziej liczne – około 30 tysięcy, w porównaniu do 20 tysięcy rycerzy walczących po stronie zakonu, jednak większość to oddziały lekkozbrojne, które po przeciwnej stronie miały natrafić na ciężkozbrojnych rycerzy (posiadali także artylerię i piechotę).

Skład i liczebność wojsk
Jest ona przedmiotem sporów historyków po dziś dzień. Nie ulega jednak wątpliwości, że siły polskie były większe od wojsk zakonnych. Jedne z najdokładniejszych obliczeń, przeprowadzonych przez prof. Andrzeja Nadolskiego, szacują siły krzyżackie na około 15 tys., polskie - 20 tys., a litewskie na 10 tys. Inne liczby podaje z kolei Marian Biskup. Według tego badacza armia polska liczyła około 18 tys. jazdy i kilka tys. piechoty, zaś sama armia litewska około 11 tys. jazdy. Armia zakonu krzyżackiego mogła liczyć około 21 tys. jazdy i kilka tys. piechoty. W rzeczywistości w żadnych jednak źródłach nie ma informacji o obecności piechoty w wojsku tak polsko-litewskim, jak i krzyżackim. Obecność zorganizowanych formacji piechoty, zważywszy na charakter mobilizacyjny polskiego rycerstwa, czyli tzw. expeditio generalis, pospolite ruszenie, jest mocno wątpliwy.

strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -

Dowiedz się więcej

1 Sytuacja społeczeństwa polskiego w przededniu wybuchu II wojny światowej
2 Unifikacja ziem polskich po odzyskaniu niepodległości
3 Panowanie Jana III Sobieskiego

Komentarze
artykuł / utwór: Wielka wojna 1409-1411

Dodaj komentarz (komentarz może pojawić się w serwisie z opóźnieniem)

Imię:
E-mail:
Tytuł:
Komentarz:

Historia Polski / Wielka wojna 1409-1411