klp.plKazimierz odrzucił w 1339 roku na ponownym zjeździe w Wyszehradzie kompromis w sprawie Pomorza Gdańskiego zaproponowany przez rozjemców w osobach Karola Roberta i Jana Luksemburczyka. Na tym spotkaniu władca Polski zawarł również sojusz z Węgrami, na mocy którego po jego bezpotomnej śmierci władzę w kraju miał przejąć spokrewniony z Piastami członek rodu Andegawenów. Również w 1339 roku odbył się sąd w Warszawie w sprawie ziem zagarniętych przez Krzyżaków, który sporne ziemie – Kujawy, ziemię dobrzyńską i Pomorze Gdańskie przyznał Polsce. Krzyżacy odwołali się do papieża, co spowodowało zawieszenie wyroku.
| Protokół procesu warszawskiego z 1339 roku: Piotr, proboszcz łęczycki, powiedział, że ,, po śmierci tego [ks. Przemysła Wielkopolskiego] wszyscy rycerze Pomorza i Królestwa Polskiego przyjęli Władysława na pana Pomorza i króla Polski” .Jan, wojewoda włocławski, twierdzi, że ,,zeszli się wszyscy rycerze i szlachcice ziemi Pomorza i Królestwa Polski dla naradzenia się do kogo wymieniona ziemia Pomorza i Królestwa Polski winno by należeć (…)”. Jakub kanonik i proboszcz sandomierski powiedział, że „ po śmierci tego [Przemysła] nastąpił po nim pan Władysław w Królestwie Polski i ziemi Pomorza”.Mateusz, archidiakon płocki stwierdził, że Pomorze jest częścią królestwa, powiedział także, że „ jeden i ten sam język jest na Pomorzu i w Polsce, ponieważ wszyscy mówią po polsku”.Iwan, proboszcz katedry w Gnieźnie zeznał, że „Ziemia Dobrzyńska jest wewnątrz granic Królestwa Polski i częścią Królestwa, ponieważ sam był obecny, kiedy książę Ziemowit i Władysław, obecnie książę łęczycki, posiadali wymienioną Ziemię Dobrzyńską jako książęta polscy i jako ziemię, która jest w granicach Polski i częścią Królestwa.” Goczwinus de Rikalicz, mieszczanin z Szadka, twierdzi, że „książę łęczycki z Polski, który był księciem Ziemi Dobrzyńskiej, jest sam Polakiem i sam jego ojciec i jego przodkowie, którzy zawsze dzierżyli wymienioną ziemię, byli Polakami i również uważali, że pochodzą z Polski, a ludzie owej Ziemi Dobrzyńskiej mówią po polsku, jak w ziemi, która jest częścią Królestwa Polski i w granicach tegoż Królestwa”.Stanisław, arcybiskup gnieźnieński, twierdzi, że „Królestwo Polski rozciąga się aż do rzeki Ossy i wymieniona Ziemia Chełmińska jest częścią Królestwa Polski i w granicach tegoż (…) że pan król jest panem wszystkich ziem pozostających w obrębie Królestwa Polski i daje je komu chce i komu chce odbiera (…)”. Przedstaw, kanonik poznański, powiada, „że płaci się denar św. Piotra tylko w Królestwie Polskim, a nie na Węgrzech i innych okolicznych królestwach”. |
W 1341 roku wybucha ponownie konflikt z Czechami o Śląsk, zaś w 1345 dochodzi do działań zbrojnych. Kazimierz, nie mając wystarczających sił, w 1348 roku podpisał w Namysłowie pokój z nowym królem czeskim cesarzem Karolem IV na mocy którego oficjalnie uznał przynależność Śląska do Czech. Śląsk znalazł się tym samym pod czeskim panowaniem – a tym samym w granicach wpływów niemieckich (pod którymi pozostał aż do zakończenia II wojny światowej), jednak przynależność do Polski była wśród mieszkańców przez wszystkie kolejne wieki wciąż żywa.
Kazimierz w polityce zagranicznej skupia się na terenach wschodnich. W latach 1340-1349 wyprawia się na tereny Księstwa Halickiego, Wołynia i Podola – terenów o które po uniezależnieniu się od Mongołów rywalizowały Polska, Litwa i Węgry. W wyniku ekspansji przyłącza do Polski Księstwo Halickie z Haliczem i Lwowem, a także zachodnią część Wołynia (tereny te aż do rozbiorów należały do Polski). Wyprawa Kazimierza z 1366 roku utwierdziły polskie zwierzchnictwo nad tymi ziemiami i pozwoliły rozszerzyć je o dalsze obszary Podola i południowy Wołyń. Tereny te umożliwiły włączenie Polski do zyskownego handlu wschodniego (z rejonu Morza Czarnego).
O wzroście znaczenia Polski na arenie międzynarodowej za panowania Kazimierza Wielkiego świadczy między innymi zjazd monarchów w Krakowie w 1364 roku, na którym obecni byli cesarz, królowie Węgier, Cypru, wielu książąt. Na zjeździe dyskutowano o krucjacie przeciw Turkom, ale także o równowadze w Środkowej Europie. To właśnie na tym zjeździe mieszczanie krakowscy zorganizowali słynną ucztę u Wierzynka (przyjęcie dla monarchów).
Kazimierz w trakcie swego panowania usiłował również poszerzyć wpływy na Pomorzu – jego córka wyszła za księcia słupskiego. Dziecko z tego małżeństwa – Kaźka - Kazimierz adoptował. Przed śmiercią zapisał mu w testamencie ziemie z Sieradzem, Łęczycą, Wałczem i Kruszwicą, co łączy się z próbą stworzenia mu szansy na koronę Polski podjęta przez stronnictwo andegaweńskie. Z Kazimierzem utrzymywał związki książę świdnicko-jaworski – Bolko. W roku 1351 władca odziedziczył dzielnicę płocką, a dzielnica warszawska stała się lennem Polski. Kazimierz zdobył drobne zdobycze terytorialne na zachodzie i północy – Wschowa (1343), Drezdenko, Santok (1365), a także w 1368 roku Wałcz, Czaplinek, Drawsko, co otwierało drogę na Pomorze i likwidowało bezpośrednią łączność między państwem zakonnym a Brandenburgią.
Dowiedz się więcej
Komentarze
artykuł / utwór: Polityka zewnętrzna Kazimierza Wielkiego - 1333-1370
Dodaj komentarz (komentarz może pojawić się w serwisie z opóźnieniem)